VVD-premier Rutte heeft geen principes en PvdA’er Lodewijk Asscher saboteert Europa

door Jerry Mager
gepost op NELPUNTNL.NL, op 19/20 augustus 2013
uitgebreid en licht herzien op 21 augustus

“Libertarians display nothing but disdain for fundamental ideas. They disparage the very idea of a fundamental idea. Libertarianism wishes to espouse an end product: liberty – while remaining oblivious to its source: philosophy. It sees no logical, ordered structure of ideas, but only a haphazard smorgasbord of notions, and feels entitled to help itself to any one, at any time, in any sequence, as the mood strikes.”

Peter Schwartz (1989:317): Libertarianism: The Perversion of Liberty

De kop: “VVD-adviseur Livestro: ‘Rutte wordt niet gehinderd door principes’ “ in de Volkskrant van 17 augustus 2013 geeft veiligheidshalve duidelijk aan dat het om een citaat van meneer Livestro gaat. Bij lezen van het stukje waarboven deze kop staat, lijkt het op het eerste gezicht onwaarschijnlijk om te denken dat Joshua Livestro het artikel van Peter Schwartz (“Libertarianism: The Perversion of Liberty”) in gedachten had toen hij deze uitspraak deed, laat staan dat hij het met Schwartz eens zou zijn – indien Livestro al bekend was met betreffend artikel.
Als ik echter lees: “Flexibiliteit is volgens Livestro weliswaar nodig om het kabinet overeind te houden” en ik denk aan Sennetts betoog over hoe die flexibiliteit volgens hem in onze kapitalistische maatschappij het individuele karakter en de maatschappelijke moraal ondermijnt (“The Corrosion of Character”), dan zou Livestro wellicht kunnen worden aangewreven dat hij het onbewust met Schwartz en Sennett eens is en dat zijn kwalificatie van zijn VVD-roerganger wel degelijk betekent wat hij lijkt te betekenen: “Rutte wordt niet gehinderd door principes”. Precies dat maakt de man tot zo’n succesvolle stemmentrekker. We leven tenslotte in het postmoderne postpolitieke tijdperk, waarin der Mensch ohne Eigenschaften agio doet.

Jammer dat in het ingezonden stuk van PvdA vicepremier Lodewijk Asscher en de Engelse publicist David Goodhart in de Volkskrant en de Britse krant The Independent, niemand schijnt te hebben geroepen: Eigen volk eerst! of: Socialist Asscher wil grenzen dicht tegen Oost-Europeanen!
Was dat het geval geweest, dan zou de beweging (let wel: de PVV is een beweging en geen partij) van meneer Geert Wilders – als we de peilingen van Maurice Waf! tenminste mogen geloven – vast niet met 30 zetels uit de bus zijn gekomen. In ieder geval hadden we nog een smeuïge krantenkop gehad. Een PvdA’er die zoiets roept, zou de verloedering van het merk weer eens onomwonden aan de kaak stellen.

“The invasion and colonization of communitas, the site of the moral economy, by consumer market forces constitutes the most awesome of dangers threatening the present form of human togetherness. The principal targets of the assault by the market are humans as producers; in a fully conquered and colonized land, only human consumers would be issued residence permits.”

Zygmunt Bauman (2003:74): Liquid Love

Onthutsend is het wel, dat uitgerekend alweer een PvdA-politicus het project Europa lijkt te saboteren, juist nu eensgezindheid onder de eurolanden zo broodnodig is. VVD’er Rutte houdt zich met zijn oproep om meer luxe consumptiegoederen te kopen tenminste nog bij merksyntone kretologie, terwijl die zogenaamde bescherming van de Nederlandse werknemers van Asscher zo flinterdun dubbel-doorzichtig is dat het de aandoenlijkheid voorbij schiet en genant in de wind wappert. Kom er gewoon vierkant voor uit dat het project Europa uiterst ongelukkig en onverantwoord krakkemikkig in elkaar steekt en we daar de wrange vruchten bij karrenvrachten van plukken. Waarom we de wanhopige vlucht naar voren schijnen te moeten blijven kiezen, is aan de gewone burger die structureel voor de kosten opdraait, niet uit te leggen. Die burger voelt zich cynisch uitgebuit, ordinair kaalgeplukt en schaamteloos leeggezogen. Die burger ziet, ondervindt, merkt en ervaart namelijk dat zijn spaargelden verdampen en dat zijn pensioen wegsmelt. Hij ziet hoe de haarvaten van de samenleving verstopt raken door het aankoeken van steeds dikkere lagen managers. Die managers claimen dikke salarissen en het enige wat ze doen is de boel nog stroperiger, nog ingewikkelder en vooral nog duurder maken. Hun salarissen-met-bonus moeten tenslotte ergens van worden betaald. Het Nederlandse maatschappelijke middenveld is wat dit aangaat een Sodom en Gomorra aan het worden: de ene ladenlichtende fraudeur na de andere plugt zich er als een bloedzuiger in de staatsruif van de publieke middelen. Met zo’n positie belonen politieke kongsi’s ook hun clubgenoten; zij hebben de banen verkaveld en onderling verdeeld en distribueren de respectieve postjes, ten laste van de publieke middelen. In het Angelsaksisch heet dit cronyism.

Ergens op een plek die Brussel heet en op andere vergelijkbare virtuele plaatsen (loci, topoi) wordt er zoiets als een Verenigd Europa in elkaar gestoken, zeggen ze. Alweer door managers, voor wie het project Europa een grote snoepwinkel en lucratieve banencarrousel is. De burger krijgt toegetoeterd dat zij solidair moet zijn met vreemde mensen ver weg, terwijl zij dag in dag uit aan den lijve ondervindt dat het hier bij haar steeds meer ieder voor zich is. Luister maar naar Rutte & kompanen, kijk naar Asschers laatste move: West-Europa voor de West-Europeanen! Een paradoxale boodschap die, zoals Pavlov met honden bewees, schizofrenie veroorzaakt. Een verenigd Europa is bij dit alles zeker niet gebaat. Terwijl we dat meer dan ooit oooh zo nodig hebben, lijkt de politieke paljassen niets te dol om het project Europa te saboteren en te torpederen.

“(H)et is vooral Homerus geweest die de andere epische dichters heeft geleerd op de juiste wijze onwaarheden te beweren. Zijn kunst bestaat hierin dat hij gebruik maakt van de menselijke neiging om valse conclusies te trekken.”

Aristoteles (335? BC; 60a18): Poëtica

Asschers move maakt het eens te meer pijnlijk en duidelijk zichtbaar dat de huidige constructie van het project Europa op z’n zachtst gezegd aan alle kanten rammelt en in z’n voegen kraakt en knarst. Asscher stelt een deeloplossing voor die op zich niet onaannemelijk lijkt te klinken (wel onsympathiek, maar misschien zelfs niet onlogisch). In het geldende kader past Asschers idee echter helemaal niet en binnen dat vigerende kader detoneert zoiets als naïef, onbetrouwbaar en inconsistent. Moeten politici met zulke ideeën aan het roer staan van dit zwalkende, kompasloze en lekkende narrenschip, in deze woelige en verraderlijke wereldzeeën?
Hoe kun je het rijmen om duizelingwekkende sommen gelds te blijven overmaken naar landen als Griekenland – dus een transfereconomie in stand en aan de praat te houden – en tegelijkertijd de grenzen willen sluiten tegen werknemers uit nieuwe (aspirant-/semi-) eurolidstaten? De gedebiteerde smoes luidt dat Nederlandse werknemers uit de wind moeten worden gehouden, met name zzp’ers en laaggeschoolden – potentiële PvdA stemmers dus. Een cynische smoes, want diezelfde Nederlandse werknemers zien hun spaargelden verdampen (richting Griekse bankiers en andere gladde gluiperds?) en krijgen het onverbloemd voor hun kanes dat ze zich loyaal hun pensioengelden moeten laten ontfutselen in het belang van Europa dat immers ook hun belang zou zijn. Kortom, het recept luidt: permanent pompen en langzaam maar onherroepelijk samen verzuipen. Zo’n politieke poppenkasterij en fratsenfoezeliritis voedt en vergroot slechts het toch al substantiële ressentiment.

De gefrustreerde burger weet natuurlijk drommels goed dat ‘ie met meneer Wilders en zijn PVV ook geen stap verder komt, maar zo lang de gevestigde politieke merken die burger voor simpel, achterlijk en dom verslijten, zal die burger zich zo gedragen door zijn kont tegen de krib te gooien en Van Speijks dan-liever-de-lucht-in! als motto prefereren.
Door op een beweging als de PVV te stemmen, krijgt die burger op zijn minst nog de illusie dat zij – net als een astrante peuter van drie jaar oud – tòch ook een eigen willetje heeft en zich niet alles hoeft te laten gezeggen. De merken VVD en PvdA zouden volgens de peiling van meneer De Hond nu bij verkiezingen een verlies van 45 zetels voor de kiezen krijgen. De DOW Jones en Foetsie zijn er niets bij.

“Flexible specialization suits high technology; thanks to the computer, industrial machines are easy to reprogram and configure. The speed of modern communications has also favored flexible specialization, by making global market data instantly available to a company. ( ) ( )
The most strongly flavored ingredient in this new productive process is the willingness to let shifting demands of the outside world determine the inside structure of institutions. All these elements of responsiveness make for an acceptance of decisive, disruptive change.
( ) ( )
Time’s arrow is broken; it has no trajectory in a continually reengineered, routine-hating, short-term political economy. People feel the lack of sustained human relations and durable purposes.”

Richard Sennett (1998:52,98): The Corrosion of Character

Lectuur:

Aristoteles (384-322 BC) (2012/1986): Poëtica / Amsterdam: Athenaeum – Polak & Van Gennep / ISBN 978 90 253 0207 8 (vertaling: N. van der Ben en J.M. Bremer)

Grieks – Engelse uitgave: S.H. Butcher (1951): Aristotle’s Theory of Poetry and Fine Art / New York: Dover / ISBN 0-486-20042-6

Voor de teleologische drive en het richtingzekere momentum dat dit Europa-project zo node ontbeert, zie o.a. de Nicomacheasche ethiek

Zygmunt Bauman (2003): Liquid Love. On the Frailty of Human Bonds / Cambridge, Oxford, etc.: Polity Press – Blackwell / ISBN 0-7456-2489-8 (pbk)

Peter Schwartz’ stuk staat in Leonard Peikoff – editor (1989): The Voice of Reason. Essays in Objectivist Thought van Ayn Rand / New York, London etc.: Penguin – Meridian Books / ISBN 0-452-01046-2. Libertarianism: The Perversion of Liberty staat op p. 311-333.
Het gaat om een sterk verkorte versie van een artikel uit 1985, dat werd gepubliceerd in The Intellectual Activist.

Richard Sennett (1998): The Corrosion of Character. The Personal Consquences of Work in the New Capitalism / New York, London: W.W. Norton & Company / ISBN 0-393-31987-3 (pbk)

Richard Sennett (2003): Respect in a World of Inequality / New York, London: W.W. Norton & Company / ISBN 0-393-32537-7 (pbk)

Richard Sennett (2009/2008): The Craftsman / London, New York etc.: Penguin / ISBN 978-0-141-02209-3 (pbk)

# P.S. #

Zie Susan Watkins (editor of New Left Review) over het “project Europa” in de laatste London Review of Books No. 16 – 29 August 2013, pages 17-21

Citaat uit haar (review-)artikel Vanity and Venality (= ijdelheid/verwatenheid/hier ook: grootheidswaan en de vatbaarheid voor corruptie/omkoping/morele kwetsbaarheid):

“A single currency might have worked for the core group of closely aligned economies – France, Germany, the Benelux countries – envisaged in the Werner Plan. Instead, the architecture of the Eurozone, concocted in response to the fall of the Berlin Wall, became fatally entangled with the project of EU enlargement.
As it took shape from the mid-1990s, the single currency became available to any country that could claim to meet the minimal convergence criteria, in a spirit of geopolitical expansionism strongly backed by Washington and London. The result, as the vanity of the leading continental powers combined with the venality of the smaller ones, was a heterogeneous group of 17 economies, with divergent dynamics, tied to a uniform exchange rate and enjoying a shared credit rating.
Rather than helping them converge, the common currency exacerbated the underlying differences between them. Domestic manufacturing in the Mediterranean countries was squeezed by Chinese imports at the lower end – textiles, ceramics, leather goods – while German companies gained an increasing market share at the upper end: cars, chemicals, machinery. At the same time, the easy credit of the globalisation bubble created the illusion that Europe was equalising upwards, as southern consumption was fuelled by northern banks’ cross-border lending.”

(bijgevoegd op 22 aug. 2013)